26 nov Tamara’s transformatie

Wanneer ik mensen voor een eerste keer zie en me voorstel met; ‘hoi ik ben Tamara’ , dan meld ik niet dat ik ooit 50 kilo meer gewogen heb. Als het dan toch ter sprake komt omdat er dingen over mijn verleden worden gevraagd dan word ik eigenlijk nooit meteen geloofd. Iemand die slank en fit is kan toch nooit zo dik zijn geweest? En toch is het zo.
Als kind was ik niet te zwaar en zelfs heel sportief. Ik heb aan paardrijden en synchroon zwemmen gedaan. Ik kwam pas aan dat ik mijn man leerde kennen op mijn 18e. Ik sportte toen nauwelijks meer en we zaten wel erg vaak bij de Mac Donalds. De kilo’s kwamen er langzaam bij ons beiden aan. 


Toen ik op mijn 19e 94 kilo woog met een lengte van 173 cm voelde ik me daar totaal niet prettig bij. Mijn man was inmiddels ook veel te zwaar en we besloten samen af te gaan vallen. 
We gingen naar de sportschool waar ik aan groepslessen mee deed. Het afvallen ging onwijs snel maar op een hele slechte manier. Ik nam dieetpillen en at daardoor bijna niks meer en rookte ook nog eens als een ketter. 
Binnen een korte tijd woog ik 72 kilo maar had ik constant hartkloppingen door de dieetpillen en kreeg ik bijna niks binnen. Het is dus niet raar dat ik dat niet kon vast houden.


Niet lang daarna werd mijn vader ernstig ziek. En vlak voor mijn 21e verjaardag overleed hij aan kanker.
Ik stopte met sporten en roken en ging mijn verdriet weg eten. Binnen een korte tijd woog ik 110 kilo en was ik zwaar depressief.
Ik wilde eigenlijk mijn bed niet uit komen en had enorme vreetbuien. Terug kijkend stopte ik dan duizenden calorieën in zo’n bui naar binnen. Niet zo gek dat ik veel te zwaar was.
Het heeft jaren geduurd voordat ik uit de depressie kwam, maar van afvallen was er daarna geen sprake. Mijn hoofd stond er helemaal niet naar en ik vond het ook niet belangrijk.


We besloten voor een kindje te gaan en op mijn 27e beviel ik van onze oudste zoon Mark. Hij was geen makkelijke baby en huilde heel veel. Ook later waren er veel zorgen en dat kostte veel energie. Dat Mark 4 jaar oud was werd onze jongste zoon Chris geboren. Ik ging volledig op in het zorgen van de jongens en cijferde mezelf helemaal weg. Zij waren het allerbelangrijkste en als het met hun goed ging dan ging het met mij ook goed. Dat ik veel te zwaar was interesseerde me eigenlijk niet. Ik was daar totaal niet mee bezig en ik groeide langzaam naar de 120 kilo toe.


Ik werkte thuis en dat Chris 2 jaar oud was, was dit eigenlijk niet meer te combineren. Hij haalde alles overhoop en van werken kwam er eigenlijk niks terecht. We besloten hem naar een gastouder te laten gaan terwijl Mark op school zat zodat ik dan rustig kon werken. 
Ik was toen ineens alleen thuis zonder kinderen om voor te zorgen. En ik kon ze daardoor op die tijden ‘los laten’. Hoewel ik wel aan het werk was gaf dit bij mij een ongelooflijke verschuiving. Ik voelde me binnen korte tijd zo enorm goed! Het was een enorme verandering, maar het zorgde er ook voor dat ik van mezelf schrok in de spiegel. De vrouw van 120 kilo die ik zag in de spiegel paste niet meer bij hoe ik me voelde. 
Het was dus ineens hoog tijd voor verandering. En ik moest en zou gaan afvallen zodat mijn spiegelbeeld weer zou gaan passen.

Benieuwd hoe Tamara er nu uitziet? Volgende week deel twee.